+*-^~^คำสารภาพจากผู้ชายที่รักเธอ....
ผมก็เป็นคนหนึ่ง ที่มีเรื่องเศร้าของความรักที่อยากให้พวกคุณได้อ่าน
ผู้เข้าชมรวม
1,125
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
"ถ้านายเกลียดฉันมาก นายก็อย่ามายุ่งกับฉัน"เสียงเด็กสาวที่ผมแอบชอบตะโกนบอก ผมได้แต่นิ่งงันพูดอะไรไม่ออกร่างกายชาจนแทบขยับไม่ได้ เธอจ้องหน้าผมนิ่งก่อนจะวิ่งออกไป ผมได้แต่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าว
"ฉันไม่เคยเกลียดเธอ"ผมพูดพึมพำ
..................................................................................
ตอนเช้าที่มาโรงเรียน เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าผม แทบจะไม่สนใจว่าผมยังมีตัวตนอยู่ด้วยซ้ำ ผมไม่เคยเกลียดเธอเลยนะ
"บอกแล้ว ร้ายกับเขาไว้มาก บอกให้พูดหวาน ๆ กับนามิหน่อยก็ไม่ทำ"เสียงเคียวเพื่อนซี้ของผมบอก เล่นเอาผมซึมไปทั้งวัน อยู่ในความรู้สึกที่เงียบเหงา ถึงตอนนี้ผมอยากขอโทษนามิเป็นร้อยครั้ง แต่ก็ไม่กล้า ผมยอมรับผมแกล้งนามิไว้เยอะ แกล้งมากจนนามิเขาเข้าใจว่าผมเกลียดเธอ ทั้ง ๆ ที่ผมนะ ชอบนามิมากนะ
"เฮ้ย ยามาโตะ แกก็ไปขอโทษนามิดิว่ะ เดี๋ยวก็หายโกรธ" เคียวปลอบผม ผมต้องไปขอโทษนามิจริง ๆ แล้วสินะ เอาหล่ะ วันนี้ผมจะไปขอโทษนามิ
ตอนเย็นผมเดินไปห้องสมุด เพราะนามิมักจะมาอ่านหนังสืออยู่บ่อย ๆ พอผมเดินเข้าไปหานามิ ผมถึงกับนิ่งไปเลย
"นามิ เราชอบนามินะ"เสียงเคียวบอกนามิ พลางสบตากันนิ่ง แต่วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ผมมองภาพนั้นเหมือนหัวใจจะแตกสลาย ก่อนที่จะเดินออกมา
ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมมันโง่เอง
เมื่อกลับมาบ้านผมมองรูป เคียวกับผมตอนเด็ก ๆ ผมเดินไปเก็บภาพนั้นเข้าลิ้นชักอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ผมนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง สมองเหมือนจะหยุดสั่งงานทุกครั้งที่นึกถึงภาพเคียวกับนามิ ผมน่าจะรู้ตั้งแต่เรียกแล้วว่าเคียวชอบนามิ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ผมไม่มีแม้กระทั่งโอกาสได้พูดขอโทษนามิ ยังไม่มีโอกาสได้บอกชอบนามิเหมือนเคียว ผมอยากให้นามิชอบผมบ้าง แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะพรุ่งนี้ นามิกับเคียวคงเป็นแฟนกัน
ผมท้อนะเมื่อคิดเรื่องนี้ ทำไมผมไม่ทำดีกับนามิบ้าง ทำไมผมต้องแกล้งนามิ ตลอดเวลาทำไมผมชอบทำสีหน้าเย็นชาใส่นามิ ทั้ง ๆ ที่ผมอยากยิ้มให้ บางครั้งผมก็คิดเหมือนกันนะว่า ทำไมบางครั้งผมพูดดีดีกับนามิไม่ได้ ผมยอมรับ ผมชอบว่าเธอบ่อย ๆ จนเราทะเลาะกันเป็นประจำ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ผมยังไม่อยากร้องให้ ผมต้องไม่ร้องไห้
.........................................................
ตอนเช้า ผมมาโรงเรียนตามปกติ เคียวนั่งรอผมอยู่
"หวัดดีเคียว"ผมทัก แต่เคียวทำสีหน้าเศร้า ผมเข้าไปนั่งใกล้ ๆเคียว
"แกเป็นไรว่ะ"
"อกหักว่ะ ยามาโตะ"เคียวบอก ผมถอนหายใจ ผมก็เหมือนกัน
"นามิเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว"เคียวบอก ผมมองหานามิ ทั้งผม ทั้งเคียว คงไม่มีโอกาสได้เป็นแฟนนามิซินะ
วันนี้ทั้งวัน ผมพูดกับนามิชนิดนับคำได้ แต่ที่หนักเคียวยังไม่ได้พูดกับนามิเลย ผมรู้ความรู้สึกแบบนี้มันทรมาน
ที่ห้องวิทย์ ตอนเย็นคาบสุดท้าย ผมกับนามิโดนลงโทษให้ทำความสะอาดห้องกัน 2 คน
"ยามาโตะ นายเกลียดฉันจนไม่อยากพูดกับฉันเลยใช่ไหม"เสียงนามิพูดอยู่มุมห้อง กำลังก้มหน้าก้มตากวาดอยู่ ผมไม่ตอบ สมองผมตอนนี้กำลังสั่งงานให้ผมพูดขอโทษนามิอยู่ จนผมไม่ได้ยินเสียงนามิพูด พอเงยหน้าขึ้นก็รู้ว่านามิคงพูดอะไรซักอย่างแต่ผมไม่ได้ฟัง นามิได้แต่ก้มหน้ากวาดห้องโดยไม่พูดอะไร ผมก็กวาดของผมไป
จนกระทั่ง นามินำเศษขยะในที่ตักผงมาเทในถังขยะหลังห้อง ตอนนั้นผมก็กำลังจะเอาเศษขยะไปเทเหมือนกัน นามิยืนอยู่หน้าผม แล้วจู่ ๆ นามิก็น้ำตาตก ผมมองนามิ นามิกำลังมองผมด้วยน้ำตา ก่อนจะหันไปโดยไม่พูดอะไร
"ขอโทษ"ผมพูดออกมา นามิหยุดนิ่งเช่นเดียวกับผม นามิปาดน้ำตา
"ฉันไม่เคยเกลียดเธอนะนามิ"ผมบอก นามิหันกลับมาก่อนจะเข้ามากอดผม ผมได้แต่นิ่ง นามิร้องไห้ไม่หยุด
"ฉันชอบนายนะยามาโตะ นายเลิกทำท่าทางเย็นชาซักทีได้ไหม"นามิบอกออกมา ผมได้แต่แอบยิ้มเล็ก ๆ นามิชอบผม ผมต้องบอกประโยคสุดท้ายเหมือนกันว่า ผมชอบเธอ แต่ว่า เคียวก็ชอบเธออยู่นี่ ผมหยุดคิด
"ขอโทษนะ เคียวเขาชอบเธออยู่"ผมบอก นามิค่อย ๆ คลายกอดผม พลางมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะก้มหน้าและวิ่งออกไปในที่สุด ผมถอนหายใจ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ทุกที ผมเริ่มเกลียดตัวเอง
ตอนเย็นเมื่อผมกลับมาบ้าน เคียวโทรมาหาผมพลางบอกว่า การแสดงของเขาเป็นยังไงเหมือนคนอกหักไหม ผมชักงง ไป ๆ มา ๆ ถึงรู้ว่า เป็นแค่การแสดงของห้องที่ต้องแอบซ้อมกันเงียบ ๆ ผมรีบวางสายก่อนจะวิ่งออกไปหานามิที่บ้าน
นามิออกมาเปิดประตู มองหน้าผม ก่อนทำท่าจะปิดประตู ผมเอามือขวางจนประตูหนีบมือ แต่นามิไม่รู้ กดประตูให้ปิดลง
"นามิ ฉันชอบเธอ"ผมบอก นามินิ่งไป ผมเอามือออกจากประตูได้ แต่
ปัง !!!! นามิปิดประตูใส่หน้าผม ผมแทบทรุดมองมือตัวเองที่มีรอยม่วงช้ำ ก่อนผมจะเดินกลับ นามิเปิดประตูออกมาและจูงมือผมไปที่ม้านั่งซึ่งอยู่ในเป็นสวนหย่อม พลางจับมือผมและใส่ยาพันแผลให้โดยไม่พูดอะไร ผมยิ้มให้นามิที่กำลังพันแผลให้ผมอยู่
"เป็นห่วงฉันหรอ"ผมพูด นามิมองหน้าผม
"ฉันเกลียดนาย"นามิบอก ก่อนลุกออกไปผมจับมือนามิให้นั่งลง
"ปากแข็ง"ผมบอก นามิทำหน้างอ ผมดึงนามิเข้ามาใกล้
"ฉันชอบเธอมากนะ นามิ"ผมกระซิบข้างหู ก่อนหันมามองนามินิ่ง ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ นามิหันหน้าหนีเหมือนเขินอาย ผมจึงรวบเธอเข้ามากอด สบตานามินิ่ง นามิค่อย ๆ ปรือตาลง เหมือนนามิพยายามจะตีตัวออกห่างแต่ควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ จากนั้นริมฝีปากของผมและนามิประกบกันด้วยไออุ่นอย่างนุ่มนวลและแผ่วเบา
ซักพักผมถอนหน้าออก นามิค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะหน้าแดง และผลักผมออกด้วยความเขินอาย ผมกับ
นามิต่างหน้าแดงทั้งคู่
"ยามาโตะ นายหน้าจะหน้าแดงทำไมเล่า"นามิพูด พลางหันหน้าหนี
"ก็เธอหน้าแดงก่อนนิ"ผมบอก มือของผมยังจับมือนามิอยู่
"เจ็บมากไหม"นามิถามพลางมองมือผม ผมเพียงแค่ยิ้มให้
"ขอโทษนะ"นามิบอก ผมมองนามิอีกครั้ง
"หอมแก้มฉันก่อนซิ ถึงจะยกโทษ"ผมบอก นามิเริ่มหน้าบึ้งก่อนทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่ผมรวบนามิเข้ามากอด
"ถ้าไม่หอมแก้ม ฉันจูบเธออีกนะ"ผมขู่ ยิ้ม ๆนามิทำหน้ามุ่ย ก่อนจะมองหน้าผม พลางเอื้อมตัวหอมแก้มผมอย่างแผ่วเบาและวิ่งหายเข้าไปในบ้าน ผมลูบแก้มตัวเองก่อนยิ้มให้นามิที่มองทางหน้าต่าง และผมจึงเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข ผมไม่ได้อกหักแล้วนะ........................
..........................................................................................
เอ่อ คือว่า ถ้ามันน้ำเน่า ขอโทษนะเจง ๆ กลัวคนอ่านอ๊วกแตกจังเลยแฮะ
แสดงความคิดเห็นด้วยก้อดีนา พอดีชอบอ่าน(แต่ไม่ค่อยมีให้อ่านอ่านะ แฮ่ ๆ)
ผลงานอื่นๆ ของ รัตนพฤกษ์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ รัตนพฤกษ์
ความคิดเห็น